Nu erkende het eerst recht zijn geluk en de heerlijkheid, die hem omringde.
En terstond vloog er een oude eend naar het arme beest toe en beet het in de nek.
Maar er is geen huis met je te houden, en het is alles behalve plezierig, met jou om te gaan
Het arme beest wist niet, hoe die vogels heetten, ook niet, waar zij naar toe vlogen
het eendje moest voortdurend zijn poten gebruiken, opdat het gat niet geheel dicht zou gaan
Maar zij zullen mij doden, omdat ik, die zo lelijk ben, mij in hun nabijheid durf wagen
De eenden beten het, en de kippen pikten het, en de meid, die de beesten eten moest geven, schopte het.
Dan mag je ook geen mening hebben, als verstandige lieden met elkaar spreken.
zo prettig, het boven zijn kop te laten uitspatten en op de grond te duiken.
Ik heb op iets hards gelegen, zodat ik er over mijn hele lijf bont en blauw uitzie!
Zij stegen zo hoog, zo hoog, dat het het lelijke jonge eendje wonderlijk te moede werd
de wind rukte ze af, zodat zij in de rondte dansten, en boven in de lucht was het snerpend koud
Het gevoelde zich nu verheugd over al de nood en de ontberingen, die het doorgestaan had.
“Ik denk, dat het wel krachtig zal worden; het weet zich ten minste nu al goed te verweren.”
Nu reisde hij de hele wereld rond, om zo één te vinden, maar aan allen, die hij zag, ontbrak wat.
En uit het geboomte kwamen eensklaps drie prachtige witte zwanen te voorschijn
Daar ging het lucifertje uit, en nu bleef slechts de dikke, vochtige, koude muur over.
Daar werd er op de stadspoort geklopt, en de oude koning ging er heen, om haar open te doen.
En zo bleef het roerloos liggen, terwijl de hagel door het riet snorde en er schot op schot knalde.
Het scheen het kleine meisje werkelijk toe, alsof zij bij een grote, ijzeren kachel zat.
