Het was lente geworden.
Hij is zo jong en ziet er zo prachtig uit!
Begrijpen wij je niet?
de wolken zaten vol hagel en sneeuw
liet het zijn scherpe tanden zien en
wijzer dan zij is niemand op de wereld
Ja, dat is een kalkoenenei!
en het kleinste riep: «Daar is een nieuwe zwaan!»
“Geloof mij, het is een kalkoenenei!”
de kinderen liepen elkaar omver, om het eendje te pakken
’s Morgens vroeg kwam er een boer voorbij.
Ja, het was werkelijk heerlijk daar buiten op het land!
of hij er van houdt, in het water te zwemmen of onder te duiken
En de moeder zeide: “Ik wou, dat je maar ver hier vandaan waart!”
“Hoor eens, kameraad!” zeiden zij; “je bent zo lelijk, dat je goed bij ons past.”
Zij legde heerlijke eieren, en de vrouw had haar zo lief, alsof zij haar kind was.
En het snelde naar het water, plofte er in en zwom naar de prachtige zwanen toe
Eindelijk werd het moede, bleef doodstil liggen en vroor in het ijs vast.
Hoe zou het hem ook in de gedachten komen, te wensen, zelf zo mooi te zijn?
Het zou al blij geweest zijn als de eenden hem maar in haar midden geduld hadden
