Ik ben gewond.
Was er iemand gewond?
De eend bekeek het eens.
“Je moet het zelf weten,” hernam de oude eend en ging weg.
De eenden beten het, en de kippen pikten het, en de meid, die de beesten eten moest geven, schopte het.
En zo bleef het roerloos liggen, terwijl de hagel door het riet snorde en er schot op schot knalde.
De storm gierde zo verschrikkelijk om het eendje heen, dat het moest gaan zitten, om niet omver te waaien.
Het draaide zijn kop om, om hem onder de vleugels te steken; maar op hetzelfde ogenblik stond er een vreselijk grote hond dicht bij het eendje.
“Kwak, kwak!” zeide zij, en het ene eendje na het andere plofte er nu ook in; het water spatte hun om de kop, en zij doken even onder, maar kwamen al spoedig weer boven en zwommen uitmuntend.
